Psychoterapia DBT

• zachowania samobójcze,
• zaburzenie afektywne dwubiegunowe,
• uogólnione zaburzenie lękowe (GAD),
• zespół stresu pourazowego (PTSD),
• zaburzenie używania substancji,
• zaburzenie osobowości typu borderline (BPD),
• zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD,
• samookaleczanie inne niż samobójcze,
• zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD),
• zaburzenia odżywiania, takie jak np. jadłowstręt psychiczny,
• zaburzenia depresyjne, a w tym ciężka depresja i depresja przewlekła.

Cechą charakterystyczną DBT jest bazowanie na złożonym, poznawczym modelu zaburzeń osobowości oraz na zestawianiu ze sobą technik poznawczych, regulacji emocji i techniki uważności. Terapia dialektyczno-behawioralna łączy techniki CBT, takie jak np. ekspozycja czy modyfikacja poznawcza, nie tylko z mindfulness, ale i m.in. z akceptacją czy procesami dialektycznymi. Co równie istotne, w metodzie DBT terapeuta skoncentrowany jest na pacjencie, którego w pełni akceptuje i nawiązuje z nim swoistą relację, pomocną w procesie zdrowienia.

DBT różni się od standardowej terapii CBT silniejszą relacją pomiędzy pacjentem a terapeutą. Nawet poza gabinetem osoba poddawania kuracji ma ścisły kontakt ze specjalistą, m.in. w postaci rozmów telefonicznych. Dzięki temu istnieje ograniczone ryzyko przerwania leczenia. Pacjent czuje się wówczas ważny i uzyskuje pomoc zawsze wtedy, kiedy znajduje się w większym kryzysie.